Spartan i pragmatyzm, czyli parę słów na temat naszych sukcesów

Cudowne uzdrowienie

Odkąd w stajni pojawił się Mateusz z kamerą, skończyły się ucieczki Spartka przy sprowadzaniu. Czy zrobiło mu się zwyczajnie wstyd? Czy nie chce, byście zobaczyli jego, delikatnie mówiąc, niesubordynacje? A może brakuje mu tzw. „męskiej ręki”? Dwa tygodnie temu, jak byliśmy w stajni z próbą nagrywania Spartkowych ucieczek, Mateusz podobno wziął go na bok „na dwa słówka”… No cóż, tak czy inaczej poskutkowało. Zatem od dwóch tygodni mam normalnego zwierza 🙂
Przyjeżdzam do stajni dwa-trzy razy w tygodniu i za każdym razem Spartan czeka na mnie przy bramce, gotowy do wyjścia. Założę się, że jakby miał na padoku szafkę ze sprzętem, to by sam sobie kantar założył i przypiął linę – taki z niego zuch, zwarty i gotowy do pracy. Mało tego, że wychodzi z padoku, to jeszcze bez buntów podąża za mną prosto na ujeżdżalnię czy lonżownik – „gdzie pani sobie życzy” 🙂

Zawrót głowy od sukcesów

Mało tego, że bez najmniejszego problemu dochodzimy do miejsca pracy, to jeszcze ciężko pracujemy na treningach z Gosią Maciejewską! Pomijając moje błędy w dosiadzie i wielu innych rzeczach, pracuje nam się ze Spartkiem rewelacyjnie! Koń się stara, skupia się, bardzo angażuje w wykonywanie stawianych przed nim zadań i mimo całej mojej nieporadności, niemalże intuicyjnie wyczuwa, o co mi chodzi. Ponieważ mamy do czynienia z osobnikiem niezwykle inteligentnym i jednocześnie wielkim spryciarzem, w trakcie treningu nie możemy sobie pozwolić nawet na chwilę nudy. Umysł Spartka musi być cały czas pochłonięty pracą, a raczej – współpracą z jeźdźcem. Chwila luzu natychmiast zostaje przez Spartana wykorzystana na skuteczne znalezienie” stracha” – np. czającego się w trawie zająca, skradającego się w kierunku ujeżdżalni psa lub, za przeproszeniem, końską kupę, która zaległa w narożniku ujeżdżalni i tylko czeka, aż się do niej zbliżymy… a wtedy wiadomo co… No właśnie – koń wykona samowolny ruch w bok, udając wielce przestraszonego, a kiedy zejdziemy ze ścieżki i jeździec z całych sił będzie próbował skierować jego kopyta z powrotem, zacznie się walka, doprowadzająca obu jej uczestników do szewskiej pasji. Za każdym razem staje się to próbą podważenia autorytetu jeźdźca i postawienia na swoim. Już wiem, jak do tego nie doprowadzać. Recepta jest prosta – zająć Spartka pracą, zainteresować nowymi ćwiczeniami, zmieniać schematy, robić dużo przejść i wolt w narożnikach, na ścianach – zatrzymanie, cofanie, ruch do przodu. Pilnować tempa, skracać i wydłużać krok w kłusie. To wszystko wykonujemy na razie nieporadnie, pewnie z ogromną ilością błędów i w sposób daleki od doskonałości, ale idziemy w naszej pracy do przodu.

Wyrachowana – nie tylko świnia 🙂

Po dwóch ostatnich treningach widać, że Spartan nie ma nic przeciwko rzetelnej pracy, ale lubi pracę sensowną, ciekawą i konsekwentną. Wtedy jest pozytywnie energiczny i wie, że jeździec jest z niego zadowolony. Z kolei krążąc po ujeżdżalni ze mną na grzbiecie luźnym stępem lub byle jakim kłusem, szybko zaczyna się nudzić, i skoro nie mam mu nic lepszego do zaoferowania, raz po raz sugeruje mi, zjeżdżając na środek ujeżdżalni, żebym lepiej zsiadła i poszlibyśmy na trawkę. No cóż, rozumiem jego pragmatyczne podejście. Zresztą, wśród koni jest to postawa niezwykle rozpowszechniona. Wszystko, co robią, musi mieć swój jasno określony cel, a efekt każdego wysiłku ma przynieść wymierne korzyści – w postaci, na przykład, pozyskania pożywienia.
I w tym momencie wracamy do naszego cudownego „uzdrowienia”. Czy koń mi się zmienił, bo od kilku tygodni zaczęliśmy w miarę regularnie pracować z trenerem? Czy chodzi raczej o to, że stado od dłuższego czasu stoi na „zimowym” padoku, gdzie nie ma trawy i żadnych rozrywek, oprócz podjadania siana, więc Spartkowi zwyczajnie się kalkuluje wyjść ze mną, by popracować godzinkę, po czym ma zapewnioną porcję musli z owocami i godzinkę-dwie popasu na świeżej trawce?
Chciałabym wierzyć, że Spartek, powiedzmy, nabrał ogłady, ale za długo go znam, bym w to uwierzyła 🙂 Zobaczymy, co się będzie działo, jak w końcu pójdą na trawiaste padoki – a to już niebawem…